"Gdzie przewodnik dla nas wszedł, Jezus, stawszy się według porządku Melchizedekowego najwyższym kapłanem na wieki" (Hebr. 6:20). Melchizedek to imię godnego uwagi człowieka, który żył w czasach Abrahama, a o którym niewiele jest napisane w Starym Testamencie, z wyjątkiem tego, że był królem i kapłanem jednocześnie – "kapłanem na swym tronie", "królem Salemu" czyli królem pokoju, księciem Boga Najwyższego. Po raz pierwszy czytamy o nim w związku z potyczką Abrahama z królami północy, którzy pojmali Lota i jego rodzinę do niewoli oraz zagarnęli jego dobytek, plądrując Sodomę. Gdy Abraham wracał z bitwy, zwrócił się do owego króla-kapłana i oddał mu dziesięcinę z łupów, a sam otrzymał od niego błogosławieństwo, spożywając przy tym symboliczny chleb i wino. Pozostawało jednak w gestii Pana, aby w słusznym czasie – nieomal dwa tysiące lat potem – wytłumaczyć nam za pośrednictwem natchnionego apostoła Pawła rzeczywiste znaczenie owego wydarzenia – że Melchizedek w tamtej sytuacji był obrazem uwielbionego Chrystusa (1 Mojż. 14:18-20).     Ustanowione przez Mojżesza kapłaństwo Aaronowe, którego głową był Aaron, trwało więcej niż szesnaście stuleci i było tak dobrze ugruntowane wtedy, gdy Apostoł pisał swój list, że Żydzi uważali je za jedyne kapłaństwo. Stąd, gdy Chrystus był im głoszony jako rzeczywisty kapłan Boży, który sam miał moc ...czytaj dalej

"A bez rozlania krwi nie bywa odpuszczenie grzechów" Hebr. 9:22     Gdy Bóg wezwał z Egiptu Izrael jako naród, zamierzał zawrzeć z nim przymierze przez Mojżesza. To przymierze mówiło, że jeśli Izraelici będą zachowywać Zakon Boży, unikną wszelkiego potępienia i otrzymają żywot wieczny. Niedotrzymanie przymierza oznaczało zaś karę śmierci. Zachowując Zakon, nie tylko mieli żyć wiecznie, ale staliby się odpowiednim nasieniem, przyrzeczonym Abrahamowi, przez które wszystkie narody byłyby doprowadzone do przestrzegania Zakonu i do osiągnięcia życia wiecznego. Lecz Bóg przewidział, że nie będą oni mogli przestrzegać Jego Prawa, ponieważ podobnie jak reszta rodzaju ludzkiego, byli oni niedoskonali wskutek upadku, a Zakon jest miarą zdolności człowieka doskonałego: "Będziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej siły twojej, i ze wszystkiej myśli twojej, a bliźniego twego jako samego siebie" [Łuk. 10:27]. Bez wątpienia nikt inny jak tylko doskonały człowiek mógł w pełni zastosować się do tych wymagań. Dlatego Izraelici w dalszym ciągu umierali tak samo jak inni ludzie, pomimo Przymierza Zakonu (Mat. 22:36-40). Ale wiedząc z góry o ich niezdolności do przestrzegania Zakonu, Bóg zarządził podtrzymywanie ich w swej łasce na mocy przymierza przez odnawianie go corocznie dziesiątego dnia siódmego miesiąca, w Dniu Pojednania. W tym dniu co ...czytaj dalej